این روزها همه حرف ها ، همه دل ها ، همه چشم ها رو به محرم دارند ، رو به نینوا ، رو به غربت عظیم ابا عبدا... رو به فاجعه ای که یزیدیان علم کردند و 72 گل سرخ محمدی را در مسلخ عشق سر زدند این روزها جز از حسین (ع) ، جز از ابوالفضل ، علی اکبر ، قاسم ، علی اصغر ، حر ، حبیب و ... نمی توان گفت .
و مگر ما به دنیا نیامده ایم که خود را برای درک بهشت و جهنم و انتخاب یکی از این دو به عنوان زندگی جاودان بیازمائیم و مگر نه اینکه برای گزینش یکی از این دو نیاز به معیار داریم ؟! و مگر نه اینکه رسول (ص) و اهل بیت طاهر او بهترین گزینه ها برای نجات از جهان سوزان مادی و پای نهادن در تکه های سبز و خرم بهشت خداست ؟ و مگر نه اینکه در بین این همه گزینش حسین (ع) سفینه نجات است و یا ریگر همه آنهایی که در کشاکش امواج تباه کننده فریاد رس می طلبند .
و الحق که نه حسین بلکه باید ما ساکنان این غر قا به مهیب صدای هل من ناصر ینصرنی سر دهیم و لبیک از ابا عبدا... بخواهیم و الا ابا عبدا... خود اوج نجات یافتگی است و رسیدن به عافیت اعلی و رویت نشانه کبری در جنت الماوی
یا حسین دست مان گیر . بویژه دست ما دانشگاهیان این سرزمین را که خود داعیه اصلاح امور جامعه را داریم و جامعه چشم امید به اساتید و دانشجویان و متولیان و کارکنان حوزه های دانشگاهی دارد .
یا حسین ! الهام بخش مان باش تا دانشجویانمان شجاع ، دانا ، موحد و کاردان ، اساتیدمان دلسوز و اندیشه ساز ، و کارکنان پر تحرک و آگاه در خدمت جامعه اسلامی باشند و در فراز و نشیب مشکلات و موانع و سختی ها جز زیبایی نبینند .